آیندۀ علوم انسانی در ایران، بر اساس آنچه ظاهر امر نشان می‌دهد، خیلی رضایت‌بخش نیست و اگر بخواهد رضایت‌بخش بشود، نیازمند کارهای مهم‌تری است. از سویی ما در کشورمان واقعاً نیازمندیم که جهت آیندۀ علوم انسانی را خودمان مشخص کنیم و از سوی دیگر هم موانعی است که نمی‌گذارد به سادگی و به زودی این خواسته محقق شود؛ چون تبیین علوم انسانی اسلامی موضوعی میان‌رشته‌ای است. این موضوع، چون جدید است، به ذهن‌های بسیار قوی و خلاق نیاز دارد و این در حالی است که این نوع افراد کم‌اند. افزون بر این، نیروهای بسیاری در این زمینه سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.